Over mij

In 1947 werd ik geboren in Nederweert. Na het behalen van mijn mulo diploma, studeerde ik in Tilburg aan de opleiding voor handwerken, tekenen en kunstgeschiedenis – een meisjesopleiding waarmee ik juf zou worden aan een meisjesschool.

In het derde jaar zakte ik voor het theorie examen. De democratiseringsacties op wat toen de Hogeschool Tilburg heette, waren veel interessanter. Daarna vertrok ik naar Delft en werkte er via Randstand – het allereerste uitzendbureau in ons land- part time op de afdeling Kunstgeschiedenis van de Faculteit Bouwkunde van de Technische Hogeschool Delft. Naast mijn baan volgde ik parttime de opleiding Arbeidsmarktpolitiek en Personeelsbeleid (later HRM) en aansluitend de Post-HBO arbeid PVO.

Op Bouwkunde was ik actief in de democratiseringsbeweging die in die dagen behoorlijk heftig was. Ik werd voor het zgn. niet-wetenschappelijk personeel lid van de faculteitsraad en later was ik 2 jaar bestuurslid op de faculteit – en daarmee de eerste vrouw op de TU Delft in een bestuursfunctie. Ik richtte me op personeelsbeleid en communicatie. In die periode nam het aantal studenten enorm toe – de babyboomers- en ik kreeg opdracht een communicatiebureau op te starten en te leiden.

Na het afronden van mijn studie werkte ik korte tijd in Rotterdam op het Arbeidsbureau. Op 1 augustus 1976 werd ik de eerste betaalde ombudsvrouw bij de Landelijke stichting Ombudsvrouw in Den Haag – tot dan een vrijwilligersorganisatie. Doel van de stichting: gelijke rechten voor en behandeling van klachten over discriminatie van vrouwen op de arbeidsmarkt. Ik had regelmatig contact met het Kamerbreed Vrouwenoverleg (1981-1995) en schreef columns in Opzij.

Aansluitend werkte ik als congresontwikkelaar HRM bij het Nederlands Studiecentrum (Elsevier) en als projectleider van de Post HBO-opleiding HRM. Na een burn-out werd ik communicatie adviseur van gedeputeerden bij de Provincie Zuid-Holland. In het jaar dat ik 57 werd, besloot minister Remkes (Binnenlandse zaken) dat de ambtenarij vergrijsde en stelde hij een 57-plus regeling in. Ik kon met vervroegd pensioen!!!

In 2004 besloot ik vanuit Rotterdam, waar ik ruim 25 jaar met plezier had gewoond, toch terug te keren naar Limburg, omdat ik weer ‘buiten’ wilde wonen. Ik schilderde, schreef. Ik vond een huis-met-ateliertje in Cadier en Keer, een dorp in de Gemeente Margraten.

Mijn tweede loopbaan:
In 2009 startte er een landelijk project ‘Erfgoed van de oorlog – ooggetuigen verhalen’. Dat was met het oog op de viering van 65-jaar bevrijding. Ik volgde de erbij behorende cursus oral history en startte i.s.m. de lokale heemkunde organisatie het project ‘Akkers van Margraten’. We interviewden – op film- boeren die van de ene dag op de andere zagen hoe duizenden lijken op hun akkers werden gedropt. Het Amerikaanse leger, vanaf Normandië op weg naar Duitsland, startte er eind 1944 de ontwikkeling van een  grote legerbegraafplaats, om er met name lijken uit massagraven te begraven. Ik ontdekte dat het Amerikaanse bevrijdersleger gesegregeerd was en dat heeft mijn werk bepaald tot mei 2023. Ik nam het initiatief tot het oprichten van de Stichting Black Liberators in The Netherlands die mijn werk voortzet.

Zie verder Publicaties en Spin offs.

n.b. Zuid-Limburg werd bevrijd op 12 september 1944.